8ste BLUESFESTIVAL ZELE 2009 (The Blues Store)
website
SATURDAY MAY 30 - ZELE
reportage: ROOTSVILLE
comments: mail
Ze Hadden met Pinksterweekend zowat van alles te vieren in Zele. Doordat de ‘Roparun’ door hun gemeente trok waren er diverse festiviteiten voorzien. De Roparun is een Nederlands initiatief en uitgegroeid tot één van de grootste loopwedstrijden voor het goede doel die er op dit moment bestaan. Het parcours strekt zich uit van Parijs tot Rotterdam en telt 530km en één van de stopplaatsen was nu wel dit jaar de gemeente Zele. Pal naast de Sint Ludgeruskerk (1699) werd er door het feestcomité een grote tent neer geplant en waar diverse events aangaande dit weekend konden doorgaan.
Eén daarvan, en natuurlijk de reden voor ons bezoek was het 8ste Bluesfestival dat door de plaatselijke Blues Store werd ingericht. Marc du Mesniel en Marc De Kimpe, kregen 10 jaar geleden het uitstekende idee om hun streekgenoten kennis te laten maken met ‘Blues’ en samen met deze 8ste editie van dit festival vierden ze tevens hun 10de verjaardag van hun bestaan.
Net als bij de buren van ‘Blues Oan Daa Stoazze’ (1ste weekend van augustus) proberen ook zij samen met bluesminded België het grote publiek warm te maken voor onze geliefkoosde muziek. Tien jaar hebben ze dus reeds aan de weg getimmerd met enigszins bescheiden middelen, maar toch met enig professionalisme in het achterhoofd. Om deze verjaardag wat extra in de bloemetjes te zetten stond er voor de eerste keer in hun geschiedenis een Amerikaan op de affiche. Met Memo Gonzalez en zijn Bluescasters hadden ze uiteraard ook voor zekerheid gekozen want deze volumineuze Texaan staat garant voor een heel pak ambiance en wordt best ook wel door niet bluesadepten gewaardeerd. Uiteraard worden bij de mensen van de Blues Store ook de Belgische bluesbands hoog in het vaandel gehouden en hadden ze ook hier gekozen voor twee steengoede bands, ieder meester op zijn vlak op gebied van de diverse tellende stijlen bij deze muziek
SOLID JIVE (B)
website
De eer om dit 8ste festival te openen was weg gelegd voor Solid Jive. Dit viertal bestaande uit oprichter Frank ‘Bonzo’ Debruyne (drums) , Dirk ‘Dizz’ Stellamans (vocals, guitar & harmonica), Stefan Braeckman (bass) en Joachim Meese (guitar & vocals) staan erom gekend diverse bluesstijlen te mixen maar hun voorkeur gaat uit naar pre-war Chicago blues met of zonder eigen arrangementen en waarmee ze zullen de ‘bluesbleukes’ enkele ‘fundamentals’ proberen bij te brengen van de blues.
Dus vanavond krijgen we als voorgerecht veel klassiekers en standaards op het bord, maar openen doen ze met een viertal nummers van eigen makelij en wordt ‘I’d Like To Talk With You’ van de hand van Dirk al meteen gesmaakt door het publiek.
Na de introductie van eigen werk werd het stilaan tijd om er wat bekender werk tussen te gooien met nummers als ‘Key To The Highway’. Dit nummer wordt gewoonlijk in één naam genoemd met William ‘Big Bill’ Broonzy maar werd in 1940 het eerst opgenomen door Charlie Segar. Al bestaat er nog wel wat discussie over de oorsprong van nummers uit die periode.
Best wel te smaken is Peter Green’s ‘Ramblin’ Pony’ maar hier gebracht in een eigen arrangement. Verder ook nog ‘The Sky Is Crying’ van Elmore James , deze 12bar blues is in de hedendaagse bluesscène misschien wel het meest bekend in de versie van Stevie Ray Vaughan . Als afsluiter brachten de heren van Solid Jive nog eens vier eigen nummers en daarmee waren Dirk en de zijnen al bijna 1.15u bezig.
Onder aanmoedigingen van Marc mochten ze toch nog terug komen voor een bisnummer en dit werd best een aangename versie van Willie Dixon zijn ‘My Babe’ dat deze schreef voor Little Walter en werd opgenomen in 1955. Exit Jolid Jive en werk aan de winkel voor de crew.
HOWLIN' BILL (B)website
my space
CD review
De ‘backstage’ was pal achter het podium en voor de aanvang van Jolid Jive was ik er Wim en zijn gezellen van Howlin’ Bill er al tegen het lijf gelopen. Aan de inkom van de backstage stond de ‘wachter’ van dienst die me steeds weer opmerkte dat er een frigo aanwezig was vol ‘jupiler’ en er me op attent maakte dat bij een te droge keel ik er telkens maar gebruik moest van maken.
Ondertussen was ook bassist ‘De Winne’ gearriveerd met zijn ‘taxi’madam en was de band volledig zodat ze aan de soundscheck konden beginnen. Uiteraard is er bij deze gevestigde waarden onder onze Belgische bluesbands geen enkele vorm van stress waar te nemen en is dit voor Howlin’ Bill’ een routine , zeker nu in het begin van de maand hun release van de nieuwste CD ‘Live at the AB‘ werd gevierd samen met hun 10 jarig bestaan en dit in de Petrol te Antwerpen.
Rond 21.30 was het tijd voor de Rhythm & Rootsband van ’t stad om hun opwachting te komen maken en trokken Wim ‘Howlin’ Bill’ (vocals & harmonica), de rhythm sectie met Winne Pennickx (bass) en Frank Pauwels (drums) en de ondertussen al wel gewoon geworden Little Jimmy (guitars).
Het zou een bloemlezing worden uit de allerlaatste CD met nummers als ‘Foxy Little Lady’ en de sfeer begon opperbest te worden want bij ‘Six Feet Five’ kon het eerste koppel zich niet meer bedwingen en begonnen te dansen en was dit ook het sein voor de crew om extra tafel aan te brengen.
Dat Howlin’ Bill zich Amerikaanse gewoontes aankweekt werd duidelijk door de PR die Wim verzorgde op de bühne voor zijn merchandising wat uiteraard succesvol werd beantwoord door de menigte. Onder het brengen van ‘My Own World’ werd het voor ‘Bill’ even te mistig en dat was niet door toedoen van de tekst maar was de fout van de dame achter de belichting die het rookkanon eventjes in werking stelde :-). Trouwens mocht de belichting van BNS events wel geprezen worden al ging er veel verloren in de toch nog te lichte tent, in een pikdonker zaaltje zou dit prachtig zijn geweest.
Tijdens hun 10-jarig bestaan is er bij Howlin’ Bill een nummer dat reeds zeven jaar roem en glorie kent en ook vanavond zou dit niet anders zijn. ‘Gone Too Soon’ is een song met een ietwat triestige inhoud qua tekst maar anderzijds één van de mooiste nummers in hun repertoire. Een certitude bij een optreden van deze band is het steevast inspelen op het publiek van Wim met het nummer ‘Don’ You Know That I Love You’ een nummer dat recht uit het hart komt.
Afsluiter werd ‘Hell Freezes Over’ en deze song is eveneens de afsluiter van hun nieuwste Cd die toch aardig van eigenaar verwisselde. Na hun bisser werd er vriendelijk gevraagd om er nog eentje extra bij te doen daar de hoofdact de avond nog steeds niet was komen opdagen en er enige vorm van stress werd opgemerkt bij de organisators. Dit was zeker niet de gewoonte van Memo en de zijnen ware het niet dat ze op de weg van het hotel naar de tent ze een Mc Donald moesten passeren en dit is natuurlijk om moeilijkheden vragen….
MEMO GONZALEZ & THE BLUESCASTERS (US/D)website
CD review
Tijdens het ‘afbreken’ van het materiaal van Howlin’ Bill waren de Bluescasters aangekomen en werd het backstagen een drukte van jewelste. Toch had ik nog enigszins de tijd om een praatje te slaan met de immer vriendelijke Memo, maar op de vraag of hij het Cd’tje had ontvangen dat ik op zijn vraag moest mixen en was opgestuurd naar Erkan was het enige antwoord…no, that aswhole.
Toch nog enigszins op tijd begonnen Memo & the Bluescasters aan hun ding en hadden ze zelfs een verrassing mee voor het Zeelse publiek in de vorm van een extra gitarist. Zoals gewoonte getrouw voor de vaste fans begint Kaï Strauss met de opener ‘One Day, One Kiss and One Night’ Ook Memo Gonzalez heeft nog niet zo lang geleden een nieuwe CD uitgebracht met de titel ‘Dynomite’ en zal de set hoofdzakelijk bestaan uit nummers daaruit wat op zich niet erg is want met Memo is het steeds weer ambiance.
Als tweede nummer op de setlist brengen ze een instrumentaal gitaarduel en bij 'Fat Boy' wordt de extra gast voorgesteld. Josh Fulero is afkomstig uit Miami en kan ondanks zijn nog maar 36 jaar al een opmerkelijke staat van dienst voorleggen en wordt in zijn land van herkomst hoogwaardig ingeschat wat we kunnen beamen. Ietwat terughoudend brengt Josh enkel staaltjes van zijn kunnen en blijft altijd wel even rustig bij het bespelen van zijn Les Paul. Josh Fulero heeft ook de recenste CD helpen inspelen voor Memo.
De Bluescaster met reeds genoemde gitaristen Kaï en Josh en met Henk Putter op drums en Erkan Özdamir op bass hebben hun intro kunnen brengen en het wordt tijd om Memo samen met zijn glas ‘Jack’op het podium te roepen me met ‘Texaanse gründlichkeit’ zet memo aan voor Sweet little Thing. Iets wat we maar zelden te zien krijgen is Memo op ‘chromatic harp’ en deze slowblues met de titel ‘What’s in A Name’ kan je ook terugvinden op de Cd ‘Dynomite’.
Genoeg slowtime en het wordt stilaan tijd voor het rock ’n roll gehalte in Memo en dat start hij met het swingende ‘Mary Lynn’ en daarmee kunnen de dansers weerom te voorschijn komen. Met nummers als ‘Dynomite Nitro’ en ‘Slip Away’ swingen memo en zijn Bluescaster naar het einde van de succesvolle 8ste editie van het blues festival van de Zeelse Blues Store en toch bedankt mannen dat je het grote publiek wil laten kennismaken met blues…
MET DE GROETEN VAN DE BLUES STORE ZELE....EN DE FILOSOOF VAN ZELE
EN NIET VERGETEN...
